O evde geçti çocukluğumuz aslında;kardeşimle benim.Bir de 2 kuzenimin.Annem işlerini halletmek için bizi babaanneme bırakırdı.Koşarak giderdik ona valla...Evimizde yasaklarımız olmamasına rağmen onun evinde herşey serbestti sanki. O da biz gelelim de başka birşey istemezdi.Dedemi çok erken kaybetmiştik.Çok net hatırlamıyorum bile ben onu ne yazık ki(neyse bu upuzun başka bir yazı ister).Babaannem o yüzden yıllarca çocuklarıyla,sonra da torunlarıyla doldurmuş zamanını.
Giriş katının balkonu bir başkadır...Önümüzde çiçekler,renk renk ortancalar vardı...Sıcak havaları iple çekerdik,kocaman balkonda çay saati olsun diye.Hava karardıktan sonra arka odaya ya da banyoya gitmek için en ürktüğümüz o uzun koridoru geçmemiz gerekiyordu da ne tesadüftür ki en sevdiğimiz kiler dolabı o yol üzerindeydi.Ne istese ordan koşar bulur getirirdik.orda bizim içinde bir yer vardı,mutlaka gofretler,bisküviler bizi beklerdi.Hiç hayır demezdi :)
Bir küçük oda vardı, gerçekte tam da oyuncak olmayan ama bizim için vazgeçilmez sayılan bir çamaşır sepetine doldurulmuş yoğurt kapları,ordan burdan plastik eşyaların olduğu. Ne yaparsak yapalım onlarsız olmazdı. 3 yatak odasından biri "dedemin odası" olarak anılıyordu,nedendir bilmem.en aydınlık odaydı ama kullanılmayanlardandı.Birisi babaannemin çok yüksek yatağının olduğu balkonlu odaydı,bir de eski ayaklı dikiş makinası vardı.Diğer oda hem kaldığımız,hem oyun oynadığımız yerdi.Yıllar geçtikçe muhabbetlerle dolan bir oda olmuştu.
Banyosundaki alanı boş buldukça yürüyen merdaneli çamaşır makinesini,mutfağıdaki tahta masayı,üzerinde o börekler açarken bizim sadece hamuru mıncıklayışımızı,daracık giriş holündeki herkesin ayak numarasına göre mutlaka terlik bulabileceği portmantoyu hiç unutmam...
Bazen anılarda yetiyor insana :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder