size dik dik bakan bu minnosh,bizim kedimizdi.Daha doğrusu eşimin ailesinin evindeydi. Seneler önce bir kaza geçirmiş,onlarda bacağına platin taktırıp,eve almışlar.O gün bugündür evin kraliçesiydi.
Evin sahibi oydu ya; istediği köşeye kurulur, siz oturacak yer bulamasanız bile kılını kıpırdatmazdı. Bazen uyur, bazen sadece etrafı izlerdi sessizce, sonra da eserler kalkar giderdi kimse farketmeden minik kumaş evine...
Uyuması pek bir enteresandı bizimkinin.
Aramız o kadar iyi değildi belki. Kendilerin ani hareketlerinden tırsarımda.Ama ailenin diğer fertlerinin hepsinin kucağında hatta yataklarındaydı. O pırıl tüyleri yumuşacıktı, sevdiğim bir kaç seferde korktuğum hırıltısı öğrenmiştim ki memnuniyettenmiş...Bir bacağı sakattı ama hiç bir şeyden de eksik kalmaz,oraya buraya zıplar,pırrrr koridoru son gaz geçerdi, "Şeker"(o da köpekleri) e alınan oyuncaklarla çoğunlukla o oynardı, Şekerinde koskoca köpek olmasına rağmen iyi huyluluğundan istifade kafa tutardı ona. Şeker de gıgını çıkarmazdı.
Çok da pozcuydu minnoshh :)
Ama artık eski de kaldı...Şeker onun minicik evinde zor nefes alırken başında bekledi. Veterinere giderlerken buz gibi olmuş ve....
Öyle ya da böyle hayatımızda yer ettin "Kızım"...Hoşça kal kuzu tüylü "Kızım"...
